INFORMACJE

Kifoza jest to grzbietowe wygięcie kręgosłupa. Fizjologicznie kifotycznie wygięty jest odcinek piersiowy oraz odcinek krzyżowy kręgosłupa. Prawidłowy kąt zagięcia odcinka piersiowego mieści się w przedziale ok 20-40 stopni. Zagięcie powyżej 50 st. uważane jest za patologiczne. Kifoza najczęściej dotyczy odcinka piersiowego kręgosłupa, jednakże może też pojawić się w odcinku szyjnym czy lędźwiowym.

Kifoza może się rozwinąć w przebiegu problemów metabolicznych, chorób nerwowo-mięśniowych, rozszczepu kręgosłupa, złamań osteoporotycznych, urazów czy wypadnięciu dysków. Wrodzoną kifozą nazywamy kifozę, która pojawia się przy urodzeniu. Kifozą Sheuermanna (lub choroba Scheuermanna) jest kifoza rozwijająca się po porodzie.

Objawy zależą od nasilenia kifozy – zaczynając od zmian w wyglądzie pleców oraz całej sylwetki ciała i bólu pleców, a na dolegliwościach neurologicznych kończąc. Wygięcie kręgosłupa może powodować ucisk na rdzeń i korzenie nerwów, objawiając się osłabieniem kończyn. Dodatkowo może dojść do problemów oddechowych związanych z deformacją klatki piersiowej i uciskiem płuc.

Diagnostykę rozpoczynamy od zebrania wywiadu rodzinnego i historii choroby w rodzinie oraz towarzyszących objawów. Następnie w badaniu przedmiotowym sprawdzana jest ruchomość kręgosłupa, siła mięśniowa oraz czucie w celu wykluczenia chorób dających podobne objawy. Dodatkowo zalecane jest wykonanie badań obrazowych (zdjęć RTG, tomografii komputerowej, rezonansu magnetycznego), na podstawie których możliwe będzie wykonanie stosownych pomiarów.

LECZENIE

W zależności od wieku oraz nasilenia objawów można zastosować leczenie zachowawcze bądź operacyjne.

Zachowawcze leczenie jest zazwyczaj pierwszym wyborem postępowania. Stosuje się rehabilitację, domowe ćwiczenia, noszenie ortez czy gorsetu. Fizykoterapia pomaga wzmocnić mięśnie i ruchomość kręgosłupa. W przypadku osteoporotycznego podłoża kifozy należy opóźnić progresję choroby przez stosowanie suplementacji witaminą D, wapnia, hormonoterapii zastępczej oraz ćwiczeń.

Leczenie chirurgiczne stosowane jest wyłącznie u pacjentów z ciężką, niereagującą na leczenie deformacją, gdzie potencjalne korzyści operacji przewyższają ryzyko. Celem operacji jest wyprostowanie kręgosłupa poprzez połączenie ze sobą kręgów, redukując deformację.