Skontaktuj się z nami: + 48 22 150 15 10

Nie udało Ci się dodzwonić? Nasz zespół właśnie rozmawiał z pacjentami. Prosimy zostaw swoje zapytanie a oddzwonimy na pewno, by ustalić, jak możemy Ci pomóc.

24.09.2021

Palejowe ABC – SMUTEK

Większość rodziców na pytanie, czego pragnie dla swoich dzieci z przekonaniem odpowie: chcę tylko, aby moje dziecko było szczęśliwe. Jednocześnie każdy zdaje sobie sprawę z tego, że nie da się uniknąć trudnych i smutnych chwil w życiu. Można jednak być wówczas dla dziecka wsparciem i służyć pomocną dłonią.

Smutek jest jedną z podstawowych emocji, w którą jesteśmy wyposażeni już od dzieciństwa. Reagujemy smutkiem w chwilach, kiedy tracimy coś, co miało dla nas wartość. To naturalna emocja w trudnych momentach.

Smutek można odczuwać i wyrażać na różne sposoby. Łzy są najbardziej oczywistą oznaką tego stanu, ale smutek u dzieci może objawiać się również bólami brzucha lub ukrywać pod wybuchami gniewu.

Jeśli dzieci się smucą, to oznacza, że mają ku temu powód, choć z naszej dorosłej perspektywy może okazać się on błahy. Dziecko jednak przeżywa świat z innej perspektywy i ma prawo do własnych odczuć. Warto więc unikać bagatelizowania doświadczeń i uczuć dziecka oraz pochylić się nad dziecięcym smutkiem i poprosić, aby dziecko coś więcej o nim powiedziało.

Jedną z najważniejszych wiadomości, jakie możesz przekazać dziecku w chwilach smutku, jest to, że jesteś przy nim. Smutek może wzmagać poczucie osamotnienia, zwłaszcza jeśli doświadczasz czegoś bardzo osobistego. Pomocne jest wsparcie kogoś, kto ten smutek dostrzega, akceptuje i robi mu przestrzeń, aby wybrzmiał. Brzmi górnolotnie, jednak w przypadku małych dzieci strata ulubionego pluszaka urasta do wielkiej rangi. Jeśli dziecko chce, abyś podzielił się z nim swoją historią smutku, opowiedz o niej. Świadomość tego, że każdy z nas przeżywa czasem trudne chwile, smuci się i płacze może dodać nieco pewności, poczucia wspólnoty i złagodzić emocje.

Rodzice często starają się być silni dla swoich dzieci, aby pokazać im, że wszystko będzie dobrze. Spychają swoje emocje i tłumią je, aby nie pokazywać dziecku, że przeżywają coś trudnego. Jednak w rzeczywistości może być korzystne dla dziecka, gdy dorośli okazują emocje. Nie trzeba dzieciom opowiadać, co konkretnie się wydarzyło. Zamiast tego wystarczy powiedzieć: „Tata/mama też jest smutny/a”. To normalizuje smutek dziecka i pokazuje, że uczucia nie są czymś, co dziecko musi maskować lub czego ma się wstydzić. Dlatego też ważne jest, aby podczas płaczu lub w czasie silnych emocji nie zawstydzać dziecka, nie porównywać go do innych osób, nie mówić, że jest już duże i nie może płakać.

W trakcie towarzyszenia drugiemu człowiekowi w jego emocjach możemy poczuć bezradność. Pojawia się silna chęć zrobienia czegoś, aby te emocje szybko minęły i aby jakoś naprawić sytuację. Taka chęć mówi o tym, że jest nam trudno z tymi emocjami, że sami potrzebujemy wsparcia lub pozwolenia sobie na to, aby emocje odczuwać i aby dać im przeminąć w swoim tempie. Często bowiem jest tak, że nie damy rady naprawić sytuacji. A skoro nie naprawimy, to poczucie straty czy smutek pozostaną. I to, co możemy zrobić w takich chwilach, to jedynie (lub aż!) być obok potrzebującej osoby i dać jej znać, że może na nas liczyć.

Nie ma harmonogramu przezwyciężania smutku. W zależności od przyczyny, która sprawiła, że Twoje dziecko jest smutne, ta emocja może trwać krócej lub dłużej. Może być też tak, że poczucie straty będzie dziecku zawsze towarzyszyć, jednak z czasem może nauczyć się radzić sobie i znów poczuć się szczęśliwym. Dziecko powinno mieć możliwość poradzenia sobie z uczuciami we własnym tempie.

Prawdziwą siłę i odporność budujemy, gdy uczymy się regulować emocje i radzić sobie, kiedy się pojawiają, a nie ignorując je. Umożliwienie dziecku doświadczania i przeżywania smutku pozwala mu opłakiwać stratę – a to jest niezbędny krok, aby potrafiło z tego smutku wyjść. Kiedy pozwalasz swojemu dziecku na pojawienie się smutku czy żalu i towarzyszysz mu w tym, ono uczy się, że jest w stanie poradzić sobie z dużymi emocjami.

W sytuacji, kiedy zauważysz, że Twoje dziecko lub Ty sam/a doświadczasz zbyt intensywnego i przedłużającego się smutku, który negatywnie wpływa na codzienne funkcjonowanie, skorzystaj ze wsparcia lekarza (pierwszego kontaktu lub psychiatry), psychologa lub psychoterapeuty.